Historie uitgelicht: 1983

Het eerste wat moest gebeuren was het opvoeren van het aantal kilometers. Ik liep nog maar 30 km per week, en dat voerde ik op, van 50 kilometer per week in mei naar uiteindelijk 90 kilometer per week in de weken voor de marathon. Alles piepte en kraakte, maar het ging.

In die tijd waren er nog geen schema's, je moest het allemaal zelf verzinnen. Ik maakte een soort blokkenschema met afwisselend meer en minder intensieve weken, met wekelijkse wedstrijdjes op zaterdag in de laatste weken, en oplopend lange duurlopen op zondag. In de laatste week ook nog een depletie dieet, puur een gok, 3 dagen geen koolhydraten, de gekookte eieren kwamen mijn neus uit, en dan koolhydraten stapelen in de laatste drie dagen.

Op de dag van de marathon was het schitterend weer, windstil en een graadje of 13. Bij de start begin je aan een onbekend avontuur, je weet niet wat je te wachten staat. Het ging voorspoedig, halverwege heb je nog niet het gevoel dat je echt wat gedaan hebt. Ik knoopte een praatje aan met een medeloper en las later in het programmaboekje dat dat ook aangeraden werd.

Je blik en je wereld vernauwt zich tijdens de marathon, hoewel ik nog wel oog had voor het schitterende parcours, één grote ronde door enkele natuurgebieden. Je moest ook drinken onderweg, en zo nam ik braaf om de 5 kilometer een bekertje water. Op kilometer 25 pakte ik per ongeluk een bekertje AA-drink, een van de toenmalige sponsoren. Dat beviel eigenlijk uitstekend, dat nam ik op alle drinkposten erna.

Na kilometer 25 begonnen de pijntjes en de ongemakken. Ik had vette blaren onder mijn voeten en spijkerharde kuiten, en na kilometer 30 begonnen mijn darmen op te spelen. Ik had echt geen idee meer hoe snel ik nog liep, maar bij elke 5 kilometer bleek dat ik nauwelijks tijd verloor. Op kilometer 37 liet ik er eentje vliegen en toen waren ook de 
darmkrampjes opgelost.

Ik herinner me nog wel de straatsteentjes in de laatste kilometers die niet helemaal aansloten en mijn voeten pijnigden, dat is zo'n beeld wat je bijblijft, maar toen ik binnenkwam in de overdekte hal eerder dan verwacht juichten mijn clubgenoten, alom toegestroomd.

In het Nieuwsblad van het zuiden werd beschreven hoe Pietje van Alphen een van zijn geweldige marathons gelopen had, maar ook werd vermeld dat de Tilburgse Studenten Atletiek Vereniging een nieuw clubrecord had, 2:43:30. Geen wereldtijd, maar toch een leuk debuut, verval 2,5 minuut.

Begin 1986 raakte ik dat clubrecord kwijt. Ondertussen was ik gewend aan een grotere omvang. In die zomer besloot ik weer de herfstmarathon te lopen. Het schema was niet moeilijk, gewoon hetzelfde, maar meer en intensiever. Het was het jaar van mijn afstuderen, er was nog geen werk en ik kon me helemaal toeleggen op het trainen. Het was weer een mooie zomer, net als in 1983 en deze keer was er geen enkele hapering in de voorbereiding.

De weersvoorspellingen waren niet goed voor de dag van de marathon zelf. Er werd windkracht 9 voorspeld en regen. Wel ZW wind, dus terug mee. Gelukkig was het minder erg dan voorspeld. Richting ZW liep ik beschut in groepjes, ook deze keer weer hetzelfde drinkschema, ook darmkrampjes en liet er weer eentje vliegen op kilometer 33, opgelost, terug dus wind mee. De regen begon pas na mijn binnenkomst. Deze keer kwam ik over de finish in 2:36:46 en was het clubrecord weer voor mij, tot de dag van vandaag, verval 40 seconden deze keer

Daarna heb ik nooit meer een marathon gelopen, wel nog een paar keer de halve marathon, ook in Etten-Leur, 1987, 1:12 zat ik net achter Gerard Nijboer en John Vermeulen, die er ongetwijfeld een lekker trainingsloopje van 
gemaakt hadden vanwege hun sponsor Adidas, maar het staat wel leuk matuurlijk, zo'n uitslag.

Al met al was Etten-Leur een hoogtepunt in mijn leven, een fijne goed georganiseerde wedstrijd waar ik nu zoveel jaren later als een nog altijd joggende oudere met liefde aan terug denk.